Ten film uświadomił mi, że psychika musi mieć obrońców. Ponieważ ludzie, zamiast widzieć konieczność danego postępowania i dany obraz psychologiczny, w którym czyjeś ego rezyduje, widzą zaburzenie swoich teologicznych wyobrażeń o psychice. Jako Hillmanista, orzekam, że jak najbardziej Alex jest autystykiem, ale ja podchodzę do diagnoz jak do prawdy psychologicznej, nie krytyki z pseudo medyczną czy teologiczną utopijną podbudową. Archetyp jest taki. Będzie się wspinał, bo śmierć jest dla niego TYLKO ILUZJĄ wchodzi wyżej i wyżej, a góra to tylko wymówka. Takie są zasady archetypu. Zostanie na ziemi, będzie nieszczęśliwy, bo materia to nie jego świat, on chce latać jak Ikar z wiadomym skutkiem. Dla niego zaprzestanie wspinaczek to coś gorszego od śmierci, od dziecka żyje tym. Góry to jego jedyna miłość, dziewczyna to tylko balast na ziemi i to widać. Jest jego opiekunką, pielęgniarką, ale nie miłością. Mimo, że jest sympatyczna i stara się, będzie przez niego wykorzystywana, aż się romzyśli i odejdzie. Autystycy są piękni, bywają przepiękni fizycznie, roztaczają wokół siebie niesamowitą erotyczną aurę, którą przyciąga i mimo, że Alex jest sympatyczny, za tą otoczką kryję się zimno i psychopatia. Taki archetyp, człowiek sobie tego nie wybiera, on w tym jest,. Tego się nie zmieni.Ludzie wychodzą z założenia, że psychika to coś czym kieruje mózg. Mózg jest tylko czymś co dostosowuje sie do danego archetypu psychologicznego. On jest zimny, bo wspinaczka wymaga braku emocji, a to jest jego jedyna miłość i życie. Jak Ikar, na ziemi ( w szarej rzeczywostości) życia nie ma, w powietrzu, wdążeniu do góry, do perfekcji czuje się jak w domu. Jeden błąd, bliskość ogromu psyche i spadnie tak czy inaczej w depresję, w szarą rzeczywistość nie swojego domu. Puer dąży do góry, nie ma hamulców, kontaktu z ziemią, jest hen hen wysoko. Śmierć dla niego to przygoda, ba, śmierci nie ma, jest wspinaczka, wyżej i wyżej. Dążenie do perfekcji może spalić mu skrzydła, może spaść, bo poleci za wysoko, przeceni się, to nic. Jeżeli zejdzie za nisko, pochłonie go ocean depresji. Człowiek nie ma żadnego wyboru jeśli chodzi o archetyp psychologiczny. Kazdy, absolutnie każdy archetyp psychologiczny jest czymś fascynującym. Ale nie dowiecie się tego od psychiatrów. Musimy widzieć piękno w drugim człowieku, jeżeli nie dostzreże się ram czyjegoś psychologicznego obrazu uznamy kogoś zwyczajnie za głupka. Widzieć archetyp to podstawa. Oni wchodzą wchodzą, dążą do perfekcji, ceną jest śmierć. Cena nie gra roli.