" (...) powiodła mu się [Ferreriemu] próba ekranizacji książki Piery Degli Espositi
opowiadającej o dzieciństwie i młodości dziewczyny wychowywanej przez matkę nie
posiadającą żadnych zahamowań erotycznych. Historia Piery (Storia di Piera, 1982) drażniła
natarczywym kobiecym ekshibicjonizmem, ale fascynowała pełnokrwistością postaci
odtwarzanych przez Hannę Schygullę (nimfomankę dzielącą swoje życie między pobyty w
szpitalu psychiatrycznym a prowokowanie mężczyzn z trudem zaspokajających jej
niepohamowane pożądanie), Isabelle Huppert (córkę wyciągającą pozytywne wnioski z
zachowania matki, uzyskującą pełną niezależność i wolność dysponowania sobą) oraz
Mastroianniego (męża zafascynowanego rozwiązłością żony, który - jako pokonany samiec-
impotent - utracił możliwość zrobienia kariery zawodowej). Sceny przedstawiające zbliżenia
miłosne (biseksualne, kazirodcze i homoseksualne) przesłonił reżyser mgiełką irrealizmu,
realizując je w poetyce sennych wspomnień. Akcję filmu umieścił w latach 1948-1960, gdy
zachowania bohaterów były całkowicie sprzeczne z powszechną obyczajowością, w czasie
gdy - jego zdaniem - rozpoczął się koniec współczesnego świata, który zaczął zamieniać się
w zakład psychiatryczny. Obraz Ferreriego miał być swego rodzaju kuracją wstrząsową dla
ludzi wyalienowanych, miał wskazać im drogę do wyzwalania się z mieszczańskiej
hipokryzji. Usankcjonowanie swobody seksualnej byłoby więc podstawowym warunkiem
odrodzenia się naturalnych zachowań człowieka."

Źródło: T. Miczka, "Kino włoskie".