analizujac historie ludzkosci nie moge oprzec sie wrazeniu ze jedyna naturalna forma ktora moglby przybrac bog, jest male baraszkujace beztrosko w lonie matki dziecko, ktore na przekor naturze i wszelkim jej prawom samo stworzylo wlasna rodzicielkie. maly szkrab wydaje sie byc polaczony z naszym swiatem gruba jak pien drzewa pepowina, przez ktora plynie morze lez i smotkow zalewajac po drodze jego wnetrznosci, wypelniajac w ten sposob niewyobrazalna odwieczna pustkie. karma boga wydaja sie byc nasze utrapienia, a jego radoscia stal sie nasz smutek, jednak to przekorne i zlosliwe bostwo nie zdolalo przewidziec ze nieda sie zyc sama gorycza i w chwilach slabosci siega po slodycz zycia, tkwiaca w kazdej ludzkiej istocie. w ten oto sposob nieswiadomie daje nam sile i pozwala trwac, wtedy to wlasnie zza ciemnej chmury spoziera na nas slonce, znamionujac krotkie chwile szczescia, ktore towarzsza nam tylko do momentu kiedy swiatlo znow skryje sie za burzowym oblokiem. jakim pieknym moglby stac sie swiat, gdyby ten maly urwis postanowil od dzis zywic sie wylacznie ludzka dobrocia, zaspakajajac nienasycony glod wrazen ktory od chwili poczecia towarzyszy kazdemu dziecku.

ps.

jesli bog naprawde istnieje to jest tym samym co diabel.